Rozdział 7: " She almost lost her mind (...) She says she loves you. "

    - Co ty? - zapytałem, bacznie ją obserwując.

- Ja... jaaaa... ja Cię... ko... kurde przepraszam. Nie jestem gotowa.

- Na co? - odparłem zdziwiony, chcąc aby ta moja mała, kochana Stacy chociaż przyznała, że mnie lubi. Zależało mi na tym, aby te słowa wypłynęły jak potok z jej ust. Czułbym się wyróżniony. Nawet bardzo... Dobra, orgazm ewentualnie!

- Muszę coś załatwić. - burknęła, wyrywając się z moich objęć. No cóż, to nie było łatwe. Trzymałem ją naprawdę mocno i nie zamierzałem puszczać.

- Nigdzie nie pójdziesz, powiedz mi dlaczego!

- Nie krzycz na mnie.

- Przepraszam. - mruknąłem speszony i natychmiast ściągnąłem dłonie z jej bioder. Otarła się delikatnie o mnie, poprawiła niezdarnie włosy i pobiegła do swojego pokoju na poddaszu.

Chciałem za nią iść, ale stwierdziłem, że nie ma to mniejszego sensu. Zjebałem.

- Co, jesz sobie? - powiedziałem bardzo cicho, obracając się na pięcie. Wplątałem palce w swój blond tapir i bawiłem się uroczymi loczkami, by jakoś ukryć zdenerwowanie.

- No... jak widać. - odparł zdziwiony Kurt, podśmiewając się pod nosem. Zajebiście, jedz sobie synku tę pyszną kanapeczkę, a ja sobie pójdę na browara... do pokoju. Gdzie ja żyję!

    Obudził mnie hałas dochodzący z dołu.

Jakiś stukot narzędzi, dźwięk transportowanych mebli. Nie wiem co ty było dokładnie, ale powoli doprowadzało moje uszy do destrukcji.

- Ał, kurwa. Litości! - krzyknąłem na tyle głośno, żeby wszyscy usłyszeli. - Jest dopiero... dopiero, apsik!

- Na zdrowie. - odezwał się Kurt.

- Spierdalaj i daj ludziom spać. - obrzuciłem go lekceważącym spojrzeniem i krótko mówiąc chyba wywaliłem go z pokoju. Nie wiem, nie interesowało mnie to. Po prostu przekręciłem się na drugi bok, szczelnie okryłem kocem i ponownie zasnąłem.

Niestety nie na długo.

- Wstaniesz? Zrobiłam śniadanie. Pewnie jesteś głodny.

- Nie, dziękuję. – burknąłem tylko i schowałem się pod koc. Wtedy pierwszy raz miałem łzy w oczach. Przynajmniej tak mi się wydawało. Słyszałem jej kroki i z każdym kolejnym czułem narastający ból. Jakby odchodziła, ode mnie, od tego co nas łączyło. No niby nic, ale ta nić porozumienia…

    Po chwili przemyśleń wstałem i ubrałem na siebie, to co leżało w zasięgu mojego wzroku.

Zszedłem powoli na dół i włożyłem ramoneskę.

- Wychodzisz?

- Kurt, ślepy jesteś? Poza tym… - prychnąłem, wypuszczając masę powietrza z ust. – nie jesteś moim ojcem.

- Nie pomożesz Nam? – spytała zawiedziona dziewczyna.

- Może… - zawahałem się na moment. Momencik. Ułamek sekundy. - A pierdolę... - burknąłem i po solidnym trzaśnięciu drzwiami, odetchnąłem świeżym, zachodnim powietrzem.
   W ogóle to gdzie ja zmierzam? No tak, świetne pytanie Duff. Tak nie patrząc przez chwilę na moje genialne rozmyślania, to chyba nie jestem zbyt mądry. A może... Może to właśnie klucz do jej serca? No całkiem możliwe. Rada numer... eee... 666 brzmi następująco: 'Być geniuszem- oto rozwiązanie'.
- McKagan? Stary, jak ja Cię dawno nie widziałem! - usłyszałem nagle za sobą. Całkiem wyrwało mnie to z tego pojebanego transu.
- George?
- Nie, Joan Jett w wersji męskiej. George Hammett, masz rację.
- Ja pierdolę, jesteś w Seattle? Byłem pewien, że mieszkam w jakiejś wyjebanej willi na wzgórzu Hollywood! - powiedziałem mocno podekscytowany.
- W LA najwidoczniej jest za dużo kopii szanownego pana Sixx'a.
- Jak widać. - dodałem, uśmiechając się.
- Tak właściwie to... - podrapał się delikatnie palcem po głowie, ale robił to tak uważnie i precyzyjnie by sobie nie zepsuć tego wielkiego, czarnego tapira. - urządzam dzisiaj imprezkę. Wpadniesz? - wyszczerzył te swoje równe ząbki.
- Nudzi mi się, więc przyjdę.
- No to dalej, po prowiant do sklepu, a następnie sex&drugs and rock n' roll!
   Oczywiście on, jak to on musiał stać przy tych półkach sklepowych dobre czterdzieści minut. No ludzie, przecież pornola bym zdążył oglądnąć w tym czasie. Ale nie, bo 'alkohol to najważniejszy gość imprezy'. Niech mu będzie.
     Na szczęście już za niecałe dwie godziny będziemy się bawić!...
Jakoś tego nie czuję. Tak sobie mniemam, ja mądry Duff, iż to będzie stypa. Stypa w chuj. Czujecie to kurde?!

Stacy:
     - Ale na pewno? Wyglądasz dość mizernie, coś Ci ugotuję.
- Nie, mamo. Nie jestem głodny. - odparł cienkim głosem Kurt, po czym obrócił się do mnie tyłem i ruszył pędem do swojego niewielkiego, ale jak bardzo zagraconego pokoju.

- Jasne.

     Weszłam powoli na górę i rozłożyłam się na łóżku, spoglądając w sufit. Nie miałam ochoty na nic. Dosłownie odechciało mi się wszystkiego.

     Może powinnam się zgodzić? Miał taki zmarnowany wyraz twarzy, gdy 'odmówiłam'. A potem... Matko, jeszcze nigdy nie widziałam takiego Duff’a. Wyglądał jakby ktoś ukradł mu fajki, alkohol albo winyle. Okropny widok. Przecież On zawsze był takim łagodnym, potulnym, śmiesznym chłopakiem. To przeze mnie, przeze mnie jego zachowanie uległo zmianie.
Dobrze, że mam jeszcze Kurta. Dzięki niemu nie czuję się samotna.
     Rozglądnęłam się wokół siebie. No tak, pustka wkoło mnie, a ja tutaj pierdolę od rzeczy. Jestem sama. Zdana na siebie, tak jak to było od zawsze!
W domu też wszyscy mieli mnie głęboko w dupie. Tak, trzeba nazywać rzeczy po imieniu. Nie bójmy się prawdy. Nikomu nie byłam potrzebna, matka hippiska- wolny duch, a ojciec zwykły narkoman. Skoro tak bardzo potrzebowali wolności i tego pierdolonego spokoju, to teraz go nareszcie mają. Ukochana, jedyna córeczka wyfrunęła z gniazda, bez pożegnania, bez tych wszelkich wielce rodzinnych zachowań. Po prostu bez skrupułów wyjechałam bez słowa.
Mogłam przypuszczać jak zareagowali na to kochani rodzice.
Matka powiedziała: "Moja krew, taka wolna, bez ograniczeń, szukająca wrażeń", a stary zapewne skwitował to krótko i beznamiętnie tym swoim obojętnym tonem głosu: "Oby znalazła dobrego dilera". Tak bardzo mnie kochali, że obciążali czym tylko się dało. Dlatego ta dobroć Michaela, to Jego ciepło tak mi się spodobało. A jego mama? Genialna kobieta. Czułam się u niej jak w domu. Prawdziwym domu. Ja nawet namiastki nie miałam. Cóż, widocznie taki mój pechowy los.
- A gdybym zaczęła się bawić? Tak, to jest to. Jednak coś tam po tej rodzicielce otrzymałam.
     Raptownie wstałam, niemal rzucając się na szafę, w której miejsce zagrzewały także spodnie. Z kieszeni tych skórzanych wydobyłam niewielki, mocno już zgnieciony świstek.
- No, na coś się przydałeś. W końcu. - dodałam ze złowieszczym uśmieszkiem. Szybko zeszłam na dół, by dorwać się do telefonu. Zanim to jednak zrobiłam, zaczepiłam o gramofon i włączyłam muzykę.
- Alice Cooper? - spytał stojący w futrynie drzwi Kurt.
- Tak! Lubisz?
- Kobieto, kocham go. No dobra, bez przesady, ale... I wanna kiss you, but your lips are venomous poison... Poison... Uwielbiam kawałki gościa. Niesamowity.
- No to piona. Ja uważam to samo... Don't touch... 763, too much... 832, poison, o. - śpiewałam, przerywając na głośne odczytywanie numeru z kartki. - Gotowe, a teraz Kurt proszę o ciszę. Całkowitą ciszę. - zaznaczyłam, unosząc palec ku górze, a blondyn o niedługich włosach kiwnął głową na znak, że zrozumiał. Posłałam mu uśmiech i dzielnie oczekiwałam, aż połączenie zostanie zrealizowane.
- Halo?
- George? George?! Halo? Słabo Cię słyszę.
- Kto mówi? - prócz głosu faceta, w tle słyszałam głośną muzykę i krzyki.
- Stacy, pamiętasz mnie?
- Ta zajebista?
- Nie, Morrison. - burknęłam, czując niesmak.
- No to ta zajebista. Coś się stało?
- Nie, właściwie to... Chcesz się spotkać?
- Czy chcę?! Dziewczyno, śnię o Tobie. Wpadniesz do mnie? Akurat urządziłem taką małą imprezkę, dla znajomych. Mój adres masz na odwrocie karteczki.
- Jasne, za niedługo będę. - odparłam bez namysłu i odłożyłam słuchawkę.
- Gdzieś się wybierasz?
- Ehm... Tak. Jeżeli chcesz...
- Nie, tak pytam. Poczytam sobie książkę, zmęczony jestem, poza tym boli mnie coś brzuch. - skrzywił usta w niezdarnym uśmiechu. W zasadzie był taki słodki i niewinny, ale ja uwielbiałam łobuzów! No cóż, duże miasto go trochę nauczy! Lennonie, Stacy o czym ty mówisz...
- Zrobię Ci herbaty. Połóż się, młody.
     - 167... 168...
- 170! - krzyknął za plecami dobrze znany mi już głos.
- George, miło znów Cię widzieć. Tapir al'a Sixx Ci służy. - przyznałam pośpiesznie a nim się obejrzałam byłam już w jego ramionach! - Nawet nie wiesz jak się ucieszyłem, kiedy zadzwoniłaś.
- A z czego tu się cieszyć? Czy ktoś chciałby taką hipokrytkę, jaką jestem ja? Nikt by nie chciał, Duff by nie chciał...
- Kto?! Duff?
- Dach... To znaczy, piękny dach. Mówię tylko, że nikomu się nie podobam. - burknęłam i przeszłam obok, kierując się do wejścia.
     Domówka jak domówka. Ludzie skryci po kątach, wraz z prezerwatywami i pustymi butelkami. Normalny stan rzeczy.
Przywitały mnie rytmy Def Leppard, a dokładniej Animal. Fajnie, już mi się spodobał ten wieczór.
- Mnie się podobasz, Stacy... - George szepnął mi do ucha, po czym znów porwał w ramiona. Akurat wnętrza wypełniły dźwięki Skid Row.
- Remember yesterday, walkin' hand in hand... - znów szepnął, ale tym razem było to coś w rodzaju śpiewu. Wtuliłam się w niego, a Jego dłonie powędrowały gdzieś na moje plecy, a może i nawet niżej. Nie wiem, nie mam pojęcia. Nie myślałam o tym. Moje myśli zaprzątał inny przedstawiciel płci męskiej, a mianowicie pan McKagan. Nadal czułam się winna tej sytuacji, nie powinnam tak zareagować. Swoją drogą ciekawe gdzie On się teraz podziewa...
- Napijesz się?
- Z przyjemnością. - przyznałam i poszłam za udaną kopią Nikki'ego, z tym szczegółem, że był to jedynie George.
- Na zdrowie. - podał mi szklankę z bursztynową zawartością, a sam uniósł swoją z tym samym trunkiem ku górze.
Skinęłam delikatnie głową.
- Touch me? No nie do wiary. The Doors na imprezie u George'a. Morrison Ci zapłać, wspaniały człowieku.
- Przygotowałem się na Twoje przyjście. Widać co lubisz. - powiedział otwarcie, ponownie upijając Danielsa.
- Serio?
- Mhm.
- To co jeszcze lubię?
- Prochy, Rock N' Rolla jak już wspomniałem, dobrą zabawę, striptiz... Seks.
- Przewidywalna jestem, ale na wspólną noc nie licz. - puściłam mu oczko, dopiłam swoje whiskey i pognałam na parkiet.

D.

     - Halo? Kapitan kondom nam tu potrzebny! - damski śmiech docierał do moich uszu z niedalekiej odległości.
Odchyliłem głowę do tyłu, czując ogromne zmęczenie. Chyba za dużo wypiłem albo... Nie, to jedynie ciężar siedzący na moich nogach.
- Janet?
- No Janet, Janet. - niebieskooka blondynka przejechała językiem po moim torsie.
- Co ty... - pijacka czkawka męczy mnie od dawien dawna - wyprawiasz? - dokończyłem, spoglądając na nią spod jasnych włosów.
- Kochajmy się. Wiesz, jak mi na Tobie zależy, misiu.
- Byliśmy kiedyś razem?
- Nie, chyba nie. Czas najwyższy!
- Ale ja Cię nie kocham. - powiedziałem szybko, ale szczerze. Wzrok dziewczyny kokieteryjnie świdrował moje usta i krocze. Co chwila zmieniała obiekt pożądania, ale nigdy nie spoglądnęła mi w oczy.
- Pierdolisz. Kochasz, tylko jeszcze o tym nie wiesz.
- Nie, Janet czy Sranet, Nasraniec. Chuj wie, jak Ci na imię. - strąciłem ją z siebie, czując wstręt.
- Dziubasku, co ty wyprawiasz? Mój paznokieć!
- W dupie to mam.
- Duffy, skarbeczku, co Ci dolega? Może...
- Nie, nie, nie i jeszcze raz nie. Kobieto, odczep się ode mnie. - nagle wytrzeźwiałem i zrozumiałem swoje położenie. Nie moja wina, że laski na mnie lecą, nie?
- Duff...
- Tak, to moje imię, ale ja kocham Stace. Rozumiesz? Stacy Morrison to dziewczyna, którą kocham i kochać będę. Zostaw mnie. Daj sobie spokój, idź do George'a, on zawsze kogoś potrzebuje...
- Poszłabym, ale on już ma towarzystwo. - platynowa blondyna przygryzła tipsy i lekkim ruchem głowy wskazała na czarnowłosego chłopaka. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie ta młoda dama świetnie bawiąca się u jego boku.
- Sta... Stacy? - znowu ta cholerna czkawka.
- Och, to ta Twoja Stace? Nieźle się bawi. - śmiech Janet rozniósł się do całej sali.
Mnie nie było do śmiechu. Po raz kolejny poczułem nagły przypływ złości, i jednocześnie smutku. Chciałem go niej podejść, ale zabrakło mi odwagi.

- Więc jak będzie?

- Ehm… - podrapałem się po głowie. – Chodź no tutaj. – chwyciłem dziewczynę za biodra i przyciągnąłem mocniej do siebie, wpijając się w jej duże, czerwone usta.

S.

    - Shout.

- Shout!

- Shout At the Devil.

- Okej, dosyć tego, zmęczona jestem. – odetchnęłam głośno, chociaż muzyka Motley Crue i tak mnie zagłuszała. I wtedy, właśnie wtedy, w tym momencie Go zobaczyłam.

Siedział z rozłożonymi rękami, a ta plastikowa lala nogami oplątywała jego talię. Całowali się, z tym, że Ona już pozbyła się biustonosza.

Momentalnie moje oczy wypełniły się łzami, na szczęście w porę się powstrzymałam i stamtąd wyszłam.         Zimne, nocne powietrze doprowadziło mnie do równowagi. George wybiegł za mną, ale próbowałam go odepchnąć. Nawet nie wiem co do mnie mówił, nie słuchałam go.

- Jutro… - powiedziałam na odchodnym.

- Zadzwoń, proszę. – rzekł krótko i wrócił do domu, gdzie działo się to ohydne coś, w roli głównej z McKagan’em i jego kolegą fiutem.

Fuj, na samą myśl dostawałam drgawek i odruchu wymiotnego.

    - Wróciłaś już? – zdziwiona mina Kurta, spoglądającego na mnie sprzed książki nieco mnie rozbawiła.

- Tak, jakoś… poczułam się źle. – skłamałam na poczekaniu i szybko ściągnęłam z siebie wszystkie pierdoły, które tej nocy miały zdobić moje ciało.

Usadowiłam się obok niego, a po chwili po prostu przytuliłam do jego chudego wręcz torsu.

- Och, Stacy. Mam przez Ciebie mokrą klatkę piersiową! Ośliniłaś czy płaczesz? – próbowałam udawać oburzenie, ale mu nie wychodziło, przez ten cudowny uśmiech na twarzy.

- Kurt, mogę Ci coś powiedzieć?

- Oczywiście.

    - Nie wierzę! Ty… ja tak myślałem, ale że ty, to ja bym nigdy nie odgadł. Przecież… niemożliwe.

- A jednak. – przyznałam, czując ulgę. Nareszcie się komuś wygadałam. I to jeszcze facetowi. Wspaniałe uczucie!

- Powiedz mu to.

- Ale on...

- Wiesz co? Nie myślmy teraz o tym. Przemyślisz to sobie na spokojnie, w samotności. Posłuchajmy czegoś, potańczmy. Niech ta noc się nie kończy!

- Beatlesi? – spytałam, podchodząc do gramofonu.

- Jasne!

Seksownie poruszałam biodrami, tanecznym krokiem zmierzając do Kurta. Okręcił mnie delikatnie, ale perfekcyjnie wpasowaliśmy się w rytm.

- „Well, shake it up, baby, now, shake it up, baby! “

-  “ Twist and shout. Twist and shout! “

- “ C’mon c'mon, c'mon, c'mon, baby, now, come on baby! “ – zanuciłam, na przemian z Cobain’em.

I tak właśnie minęła jakaś godzina. Przy muzyce The Beatles, The Doors i The Rolling Stones. Świetna godzina. Cudowna godzina. Godzina beztroski i w pewnym sensie wolności. Wyłączyłam myślenie…Wyrzuciłam Duffa z mojej głowy. Chociaż na tą kruchą godzinę.

D.

    Chwiejnym krokiem wszedłem do domu. Aż do teraz kręciło mi się w głowie.

Wpadłem do salonu, chcąc jak najszybciej dostać się do kuchni. No kac w chuj. Przecież suszyło mnie tak, że o ja pierdole!

    Przeszedłem obojętnie obok kanapy, ale coś zwróciło moją uwagę.

- No chyba kurwa nie! – krzyknąłem. Co to miało znaczyć?! Leżeli sobie na sofie, przykryci kocem. Ona w jego ramionach. On bez koszulki.

- Co jest?

- O, wstałaś. Jak się pieprzyło? Dobry jest? – naskoczyłem na nią od razu. Co ona sobie myślałam?! Nie może mnie zdradzać.

- Ja… co? – przetarła oczy wierzchem dłoni. – Ja się z nikim nie pieprzyłam. Na pewno nie z Kurtem! To mój przyjaciel, pojebało Cię. – usiadła na drugim końcu, jak gdyby chciała mi pokazać, że z niewysokim blondynem nic ją nie łączy. – W przeciwieństwie do Ciebie.

- O czym ty mówisz?! – spojrzałem na nią zdziwiony.

- Plastikowe blondyny są seksowne, co? Jaka była, pewnie dobra?

No ta laska to miała cięty język. Za to też ją właściwie lubiłem…

- A George?!

- Znasz go?

- A tak się zdarzyło, że znam. – przyznałem, napiłem się szybko i uciekłem do pokoju. Za dużo jak dla mnie na dzień dzisiejszy.

   - Duffy, nie odchodź!

- Stace, ja... Ja muszę, nie dam rady.

- Nie możesz.

    Zacząłem biec w drugą stronę. Nie potrafiłem na nią spojrzeć. Ruszyła za mną, nie zwalniając, z subtelnym uśmiechem na pogodnej, bladej jak zawsze, twarzy. Wreszcie stanąłem, będąc już mocno zmęczony. Zawiesiłem głowę między kolanami.

- Nie uciekaj od mojej miłości. - zadarła brodę do góry, powoli przybliżając się do moich ust. Schyliłem się, już prawie dotykając jej warg...

    Otworzyłem oczy, automatycznie wstając i rozglądając się wkoło. Nie było jej, nigdzie jej nie było!

- No tak, idioto, co myślałeś... To tylko sen, tylko jebany sen. - mruknąłem pod nosem, wstając. Przeciągnąłem się, drapiąc po torsie.

Ziewnąłem, znowu przecierając oczy i zszedłem na dół.

Zanim dotarłem do kuchni, oczywiście jak to ja- wyjebałem się kilka razy, potknąłem o jakieś badziewia bezwładnie leżące na podłodze w salonie.

Odruchowo chciałem zaświecić światło, ale ono już było zapalone.

Minąłem go bez słowa. Nachyliłem się do lodówki, buszując wzrokiem po pustych półkach.

- Mnie też. - usłyszałem głos za sobą, więc odwróciłem się na bosej pięcie, zerkając na Kurta.

- O czym ty pierdolisz, chłopcze? - mrugnąłem, wzdychając na głos. Wyciągnąłem karton mleka i nalałem sobie odrobinę do szklanki.

- Mnie też się ona podoba.

Zacząłem kaszleć, a i jednocześnie krztusić się moim wytwornym, zimnym napojem. Chłopak podszedł i zaczął mnie nerwowo klepać po plecach. Odkaszlnąłem po raz ostatni i spojrzałem na niego wystraszony.

- Możesz powtórzyć?!

- To znaczy... Nie wiem, po prostu, no wiesz, to takie, takie całkiem obce, ale tak bliskie. Czuję się przy niej wyjątkowo, przy Tobie też, ale...

- Jesteś pedałem?! Pojebało Cię do reszty? Ode mnie wara, nie gustuje w analu. - odsunąłem się od Kurta na 'bezpieczną' odległość.

- Nie. - roześmiał się ironicznie - Powiem Ci coś, ok?

- Wszystko, tylko nie zmuszaj mnie do zmiany orientacji. - rozłożyłem bezradnie ręce na boki i przysiadłem na blacie.

- Wczoraj… kiedy byłeś na tej imprezie, Ona wróciła mocno zdołowana i czymś przytłoczona. Powiedziała mi o wszystkim, i… - jakby na moment się zawahał. – I stwierdziłem, że kawałek „She loves you” Beatlesów będzie idealnie oddawał to co ona czuje. Wsłuchaj się. – powiedział i po prostu wyszedł.

Chociaż doskonale znałem tą piosenkę, od razu podszedłem do gramofonu i odpaliłem płytę winylową.

- Rozumiem. Kurwa, rozumiem. Muszę jeszcze raz… to było za szybko, za bardzo… tak, jeszcze raz! Stacy... ja też Cię kocham. Kurwa, gdzie ona się podziała?!

No siema. 

Tak, wiem. Rozdział nie jest taki, jakiego byście oczekiwali. 

Po pierwsze ze względu na rozwinięcie sytuacji. Niestety Stacy i Duff jeszcze długo nie będą ze sobą. Wiem, że zdradzam w tym momencie ciąg dalszy, ale taka prawda. Musi się trochę podziać, żeby wreszcie... no. ;)

Po drugie, ze względu na pisownie. Chyba już nie potrafię pisać. Nie wiem. Może to przez złe samopoczucie i chorobę. W każdym razie wybaczcie i nie zajebcie.

Proszę o komentarz z opinią KAŻDEGO czytelnika.

See ya.