Love you, remember. [23]

CI, KTÓRZY CZYTAJĄ- KLIK

A.

   Spojrzałem na ulicę przez zabrudzone okno. Tak, właśnie tak, szyba była ujebana od chuj wie czego (czyt. sperma czy coś jeszcze bardziej obrzydliwego) i nikomu się nie chciało jej umyć. Co za zjeby jebane. Nie dość, że wszędzie syf, kiła i mogiła, nie umyte gary w zlewie, robaki w kiblu, okna brudne to jeszcze wszędzie łapki na myszy.

Skoro im się nie chce sprzątać, to ja też nie będę, z resztą... Jutro jedziemy w trasę, więc bez sensu będę się pocić i latać po chacie, z miotłą jak pojebany. Poza tym, jestem tu dopiero gdzieś trzecią noc, zatem ja niczego czyścić nie muszę. Muszę się przyznać, że już zaczynałem tęsknić za tym codziennym, nawet zjadalnym obiadkiem, posprzątanym, wypolerowanym mieszkaniem...

   Zsunąłem się na kanapę, chwytając puszkę z piwem ze stołu i od razu wypiłem to stare świństwo. Nie mam pojęcia ile ten browar tu leżał, ale zaraz się zrzygam, o. Krzywiąc się, próbowałem zwinąć się w rulon, kurwa Bóg jeden wie co to była za pozycja, w każdym razie chciałem zasnąć. Byłem zbyt zmęczony na jakieś tam rozmyślania o nieudanej miłości. Trudno nie ta, to będzie następna.

Niespodziewanie ktoś zapukał. Oczywiście pierwszą osobą, która przyszła mi na myśl była Michelle. Jednak kiedy już wstałem i skierowałem się do drzwi pomyślałem, że to na pewno Kate. Nie jestem gentelmanem, więc nie będę otwierał kochance Slasha.

- Właź!

- Siema, cześć, witam... Jeszcze śpicie?!

- Nikki?! - zrobiłem wielkie oczy, a Hudson automatycznie się obudził. Gdy zobaczyłem wchodzącego zaraz za nim Tommy'ego, miałem ochotę wstać i znowu mu zajebać. Frajer jebany!

- O, pizzę macie. Bogate gnojki.

- Lee, weź ogarnij dupę. - burknął Sixx, odciągając pałeczkowego od naszego przedwczorajszego, wczorajszego i zapewne dzisiejszego obiadu.

- Głodny jestem, co poradzisz? - poklepał się po niemalże wklęsłym brzuchu i kurczowo wzrokiem w salonie szukał czegoś przypominające cycki. Y-ym, nic z tego panie Tommy Lee. Żadnej laski, jesteśmy spłukani, nie mamy na dziwki. Spojrzenie wreszcie zatrzymał na mnie, głupkowato się uśmiechając.

- Jakiś problem, dymaczu nie swoich pann?

- Ej, Rose. Uspokój się. - jasne, pan zajebisty Duff też otworzył oczy w odpowiednim momencie.

- Po chuj wy tu?

- Jedziecie jutro w trasę, hm?

- No i po jakiego grzyba Ci to wiedzieć? - zdziwiłem się. Chcąc nie chcąc, czekałem, aż o to zapyta.

- Możecie zagrać przed nami na kilku koncertach...

- A może pizza do tego?!

- Z miłą chęcią, Axl, przyjacielu.

No nie powiem, wredny ten perkusista Motley Crue. I wyjątkowo inteligentny... choć nie wygląda. Kurwa, który posiadacz pałeczek jest mądry? Patrząc na naszego Stevena, to mądrością on nie świeci, ale i tak go kochamy, nie?

Stwierdziłem, że dalsza pogawędka nie prowadzi do niczego sensownego, zatem sympatycznie, i z uśmiechem kazałem im wypierdalać. Na moje nieszczęście w porę przebudził się Adler.

- Siema Tommy, Nikki. Gdzie Vince i Mick?

- A jak myślisz? - zapytał ironicznie Sixx.

- Pieprzą laski.

- Dokładnie, bracie. - zaśmiał się basista i poklepał "naszego" po ramieniu.

- Co was sprowadza do mojej rezydencji?

- Nie tylko Twojej, idioto. - wydarł się gdzieś tam z końca pokoju, spod kaloryfera, Stradlin.

- Szczegół. - oj, Steven, będzie wpierdol!

- Chcieliśmy zagrać z Wami kilka koncertów.

I taka tam gadka szmatka, ważne, że po jakiś dwóch minutach opuścili naszą willę.

Gdy tylko Adler zamknął drzwi, nadal podśmiewając się pod nosem, rzuciłem się na niego.

- Co ty sobie wyobrażasz, palancie?! Jak masz takie zajebiste kontakty z tymi cwelami to proszę ja Ciebie bardzo! Wypierdalaj do nich!

- Axl...

- Nie Axluj mi tutaj! Ten jebany chuj z dużym... chujem (?!) chciał mi przelecieć laskę. Moją kurwa laskę i mam sobie teraz z nim jeździć po kraju i patrzeć jak pieprzy inne?! A co gorsza, może Michie z nimi pojedzie, hm? Zajebiście Ci było jak pierdoliłem tą Twoją Adrianę?

- No nie, ale to stare dzieje...

- Stare, nie stare. To nie jest miłe. I sorry tak w ogóle za tą Smith. Tak wyszło.

Steven pokręcił tylko głową, paprając coś pod nosem. No kurwa, muszę wyjść.

M.

   Doskonale wiedziałam, kiedy Axl jedzie w trasę. Niemal codziennie Katie wpadała pogadać i zawsze przypominała, że 11-stego września grają już w San Antonio, w stanie Texas. Pod koniec września będą w Europie. Trasa zakończyć się miała gdzieś w Sylwestra, a od 5-tego stycznia od nowa i ponownie do końca roku. Nie chodziło teraz o to, czy z nim pojadę. No tak w zasadzie to, o to wszystko się rozchodziło. Mogłabym nie pojechać, ale wtedy... Zobaczę się z nim dopiero za pół roku, a wtedy... Boże, on może mieć już inną. Kocham go. Kocham go nad życie, mówię całkiem poważnie. Nie wyobrażam sobie straty go... na zawsze. Może powinnam iść do tego ich burdelu na Sunset Blvd. i przeprosić? Ale kurwa, przecież to nie moja wina, duma mi nie pozwala. Może powinnam go olać? Zwodzić? Uwodzić?! Pierdolę bez sensu.

   Patrzę w kalendarz, mam tam wszystko zapisane, wszystkie kłótnie, daty, nawet godziny! Jestem pojebana, ale najwidoczniej to dla mnie ważne. Co?! Tyle razy się kłóciliśmy?! Ja jebię, posrało Nas. Aż zaczynam śmiać się sama do siebie. Jednak chwilę później to już nie śmiech, a raczej płacz. Znowu...

Dzisiaj jest... 10!? Co kurwa?! 10. IX. 1987r.! Nie wierzę, spoglądam jeszcze raz, jak gdyby dla pewności. Być może coś pokręciłam.

Nie, nie, nie. Wszystko się zgadza, jutro Guns N' Roses jedzie w trasę. Chwila gdzieś tu miałam rozpiskę... O, jest. Los Angeles, CA, tutaj kończy się trasa. To oznacza, że mogę nie jechać? Nie wytrzymam to jakieś cztery, pierdolone, długie miesiące. Jednak ja nie potrafię go przeprosić, nawet nie wiem za co. Fakt, że omal nie wylądowałam z Tommy'm w łóżku, lecz to wszystko przez Willa. Dokładnie wszystko. To on zaczął, prawda?

Nie, to brzmi jak piaskownica.

   Wstaję z łóżka, chodzę bezradnie po pokoju, szukając czegoś co przypomni mi jakieś nasze miłe chwilę, coś co spowoduję, że zechcę go przeprosić.

Szperam w szafce. Jest jego koszulka. Długo nie myśląc chcę już wybrać jego numer, kiedy słyszę, że telefon właśnie dzwoni. Podnoszę pewnie słuchawkę, będąc przekonana, że to Katie.

- Katie, musisz mi pomóc. Kocham go, kocham go nad życie, nie wyobrażam sobie, żeby pojechał w trasę beze mnie. Musisz mu to powiedzieć. Musisz, słyszysz? Nie chcę żadnych sprzeciwów. Wiesz, mam nawet na sobie jego koszulkę. Pachnie nim. Pamiętam jak u mnie spał, to było chyba raz, czy tam dwa. Później Mick... tfu...

W tym momencie mój monolog zostaję brutalnie przerwany.

- Co kurwa?! - to On. To Jego głos. Cudowny głos. - Tommy jedzie w trasę, tak? I chcesz z nim jechać, tak? Wiesz co Ci powiem?! Jak możesz... jak możesz tak bezczelnie się z tym obnosić. Masz na sobie jego koszulkę, och jak słodko, no w chuj. Masz koszulkę Lee na sobie, bo z nim spałaś, on spał u Ciebie. No zajebiście. Myślałem, że chociaż Tobie można zaufać. Chciałem Cię zaprosić, chciałem pogadać, potrzebuję z Tobą pogadać. Nie chcę się rozstawać, kłócić, bić. Nie chcę, rozumiesz?!

- Ale Axl...

- Nie przerywaj mi jak do Ciebie mówię, kurwa! - jego głos nagle stał się zły, zły na mnie. A ja byłam zła na siebie, do chuja pomyliłam tylko imię, chciałam powiedzieć Slash!

- Mówiłam o...

- O Tommy'm, wiem. Nie jestem głupi!

- Axl, nie krzycz. - no i po sprawie, rozpłakałam się, nie dałam rady mówić dalej.

- Moją dziewczynę rucha pół miasta, a ty mówisz, że mam nie krzyczeć? Wiesz co? Spierdalaj!

- Will, proszę pogadajmy...

Dźwięk odkładanej słuchawki zaczął, aż piszczeć mi w uszach. Czy ja naprawdę jestem wszystkiemu winna?

- Marlboro czerwone, poproszę. – szperam w kieszeni, by znaleźć drobniaki.

- To wszystko?

- Tak, dziękuję. – płacę jej szybko i już chcę wychodzić, kiedy niespodziewanie na kogoś wpadam.

- Michelle? Jak miło Cię spotkać.

- Tommy?! – kurwa, idiotko, widzisz, że przed Tobą stoi i się jeszcze pytasz.

- Pójdziemy na kawę?

Szczerze powiedziawszy jakoś nie miałam teraz ochoty pić kawy, ani nigdzie iść, ale okej, zgodziłam się. Co prawda, za ciekawie też nie wyglądałam; podkrążone oczy, sprana bluzo-kurtka firmy Adidas, trampki, sprana koszulka i stare, wytarte jeansy. Czyli w skrócie: obraz nędzy i rozpaczy. Wyskoczyłam tylko po fajki, i to jeszcze do tego najmniej oblężonego sklepiku na rogu, więc jakim cudem on się tutaj znalazł? No mało ważne.

Udaliśmy się do jakiejś przydrożnej kawiarenki. Usiedliśmy przy stoliku, na samym końcu. Lee zamówił sobie ciasto czekoladowe i kawę, mnie wziął ciastko z kremem adwokatowym i kawę z mlekiem. Podobało mi się, że jest taki szarmancki, kulturalny i miły. Zupełnie inny niż wczoraj, czy też w teledyskach Motley Crue. Całkowicie inny, przykładny mężczyzna, teraz bez tapira, bez makijażu, ubrany skromnie. Mamie pewnie by się spodobał… Nie myśl, Chelle. Nie wychodzi Ci to za dobrze, jak widać.

- O czym chciałeś pogadać?

- W zasadzie… Chciałem Cię przeprosić. Wiem, że my, rockmani, brzydko mówiąc, prawie zawsze pieprzymy te same laski, ale to było nie w porządku, wobec Axla. Tak mnie się zdaję, nie sądzę, że tak na pewno jest, ale przemyślałem to i zrozumiałem, że nawet jeżeli mi się podobasz, bo tak jest, bardzo mi się podobasz, pociągasz mnie i nie mogę teraz kontrolować, to wiem, że nie możemy być razem. A przygodny, jednorazowy seks to nie dla mnie. Owszem, z dziwkami i szmatami z ulicy, tak, ale nie z kimś tak cudownym jak ty. Jesteście parą, Duff mi mówił, że nawet narzeczeństwem. Nie chcę psuć między wami, to nie moja rola, wybacz.

- Tommy, ja nie wiem co powiedzieć… Kocham Axla, ale on mnie zdradził.

- Chciałaś się zrewanżować, tak?

- Nie, nie o to teraz chodzi. Nic nie chciałam, samo tak wyszło. Przecież wiesz, że ty i Twoi koledzy z zespołu, jesteście moimi idolami. Powiedz mi, która dziewczyna nie chciałaby uprawiać seksu ze swoim idolem? Każda by chciała. A, że było to akurat w takim momencie… Może i miało to jakieś znaczenie. Kocham Axla, naprawdę, kocham go najmocniej na świecie. Nigdy nie miałam w zamiarze zdradzić go, z kolegą, że się tak wyrażę, z branży.

- Rozumiem, mała. Doskonale rozumiem. Chcę tylko powiedzieć, że jeżeli kiedyś,by Wam nie wyszło, nie żebym Wam tego życzył, ale tak może być. Zdaję sobie sprawę, że Rose to wybuchowy facet, czytam prasę, więc… no, sama rozumiesz. – zaśmiał się ironicznie. – Gdybyś chciała pogadać, ewentualnie uprawiać seks, to możesz do mnie zadzwonić!

Roześmialiśmy się oboje. Zrozumiałam jak bardzo potrzebowałam, pewnego rodzaju spowiedzi, musiałam się przed sobą wytłumaczyć, usprawiedliwić. Tommy mi w tym pomógł. Nie było w tym żadnej ingerencji seksualnej, od tak, zwykła rozmowa, po prostu.

Pogadaliśmy jeszcze dobre dwie godziny. Nie tylko o karierze, ale i o zwykłym życiu, jakie oboje prowadzimy. O troskach, problemach i takich tam, bzdetach. Potem odprowadził mnie do domu, pocałował w policzek na pożegnanie.

NASTĘPNEGO DNIA.

Obudziłam się gdzieś ok. 10 rano. Dopiero po chwili zorientowałam się, że to dzisiaj. Dziś Axl wraz z zespołem jedzie w trasę. Nadal miałam do niego żal, ogromny. Chyba zbyt duży, by tak po prostu wybaczyć…

A.

Do ostatniej chwili, miałem tą nadzieję, że przyjdzie. Jednak tak się nie stało. Nawet Katie była, stała dzielnie u boku najebanego od rana mulata, Izzy wiercił się tu i tam, sprzedając resztę towaru. Za dwie godziny odlot, zaraz odprawa, trzeba się pozbyć prochów.

Przyjechał menadżer, wszyscy pognali szybko na lotnisko, a ja nadal stałem przed terminalem, czekając na Nią. Niestety nie przyjechała, nie było jej.

Siedzimy na jebanym lotnisku, czekamy na ten skurwiały samolot. Czy to koniec?

- Katie… Michelle, wie? – podchodzę do dziewczyny Hudsona. Ona powinna coś wiedzieć, prawda?

- Wie, zastanawiała się, ale jak widać nie przemogła się. Musisz jej wybaczyć, zrozum.

- Idę się wylać.

To jest jakieś pojebane, jeszcze miesiąc temu planowałem, jak będzie wyglądać pierwsza, prawdziwa trasa koncertowa z nią, a jej teraz przy mnie nie ma.

„ PROSIMY DO WYJŚCIA NR. 11 „ rozlega się głos jakiejś laski. No chuj, to lecimy!

Bilety, autobus, schodki, samolot, siedzenie. Lepiej.

- Witamy na pokładzie samolotu nr. 666. Samolot jest i wyłącznie do Państwa dyspozycji.

To chyba pilot, chuj wie. Rozsiadłem się gdzieś na tyłach, trzy wielkie siedzenia dla mnie. O jak dobrze!

Ten jakże wspaniały odpoczynek przerwała mi stewardessa, pytająca czy życzę sobie czegoś.

- Tak, proszę pani, Burbona i świętego spokoju. Amen.

Jestem wkurwiony, ale… trzeba to przemóc.

KILKA DNI PÓŹNIEJ.

Pisać czy nie pisać… Oto jest pytanie. Okej, mam, okej piszę.

Chwytam mocno długopis i zaczynam:

„ Moja kochana Michelle!

Właściwie nie wiem od czego zacząć. Mógłbym pisać jak bardzo mi przykro, jak bardzo żałuję, ale myślę, że już to wiesz. Kocham Cię i wiedz, że to boli. Boli jak cholera, myśl, że mogłabyś być z innym mężczyzną. To niewyobrażalny ból, dla mnie, dla faceta. Upadek moralności i czegoś… nie wiem jak to ująć, po prostu czuję się jakbym Cię nie zadowalał, rozumiesz? Czuję się źle i mimo, że się powtarzam, Michelle kocham Cię. Pamiętaj! Nie wiem czy w ogóle odpiszesz, oby tak. Tak czy siak nie zapomnij o mnie, proszę.

Tak w ogóle spoglądam właśnie na mój tatuaż. Pamiętasz? Od razu przypomina mi się wszystko. Michelle, nie schrzańmy tego, proszę Cię!

„ Things will be just fine, the lights are shining bright.
You and I've got what it takes to make it,  won't fake it.

I'll never break it, 'cause I can't take it. “

Na zawsze Twój, Axl. “

Pognałem czym prędzej na pocztę i po prostu włożyłem do skrzynki. Zacząłem się modlić, bym jak najprędzej dostał odpowiedz. Piękną, uszczęśliwiającą odpowiedz, rzecz jasna.

O, już. Dosyć szybko. Otwieram list, chociaż dłonie trzęsą mi się niesamowicie.

Jeszcze nigdy nie czułem się tak zestresowany, przysięgam.

„ Drogi Williamie!

Nawet nie wiesz jak ucieszyłam się z Twojego listu. Czuję się dokładnie tak jak ty. Czuję się podle, jednak jestem kobietą, którą oszukałeś. Do tego zraniłeś i zostawiłeś.

Czy Cię kocham? Na pewno tlą się we mnie jakieś uczucia wobec Ciebie, ale nie jestem w stanie określić jakiego typu odczucia.

„Was a time when I wasn't sure, but you set my mind at ease.
There is no doubt- you're in my heart now.

Said, sugar make it slow, and we come together fine.
All we need is just a little patience. Could use some patience, yeah.
Gotta have some patience. „

List był krótki, ale ja już wiedziałem co odpisać. Byłem pewny, tego co chcę napisać. Można by powiedzieć, że naszła mnie wena. Ale nie, ja po prostu przelałem moje uczucia na papier.

„ Michie, skarbie!

“ I think it'll work it self out fine.

If I can't have you right now, I’ll wait, dear. Sometimes I get so tense, but I can't speed up the time. But baby the name, I ain't got time for the game, because I need you.
All this time… “

M.

Listy, które pisał Axl były wzruszające i zarazem mocno poruszające. Czułam się dziwnie, ale wiedziałam, że pisze to od serca, tak jak czuje.

Nie musiałam się już namyślać, wiedziałam co jest słuszne. Wzięłam do ręki rozpiszę z miejscami koncertów:

September 16: Houston Music Hall In Houston, TX.

Czym prędzej chwyciłam za słuchawkę telefonu i wykręciłam krótki numer, na lotnisko w LA.

- Dzień dobry, ja chciałabym zamówić bilet.

- Na kiedy?

- Dzisiaj, zaraz, jak najszybciej.

- Proszę chwilkę zaczekać… ehm, tak mamy akurat dwa ostatnie, wolne miejsca. Płaci pani gotówką?

- Tak, na lotnisku. O której odlot?

- Za 3 godziny.

- Dziękuję bardzo, do zobaczenia.

   Zleciałam na dół, przy okazji pakując potrzebne mi manatki, w tym kasę. Jedna, mała torba na kółkach, no nieźle, cały mój dorobek. Zaśmiałam się pod nosem z nutką ironii.

Cóż za idiotyzm- myślałam, czekając na taksówkę. Wsiadłam i po niespełna kilkudziesięciu minutach byłam już na lotnisku.

   Zapłaciłam przy odprawie, kosztowało mnie to chyba ze 150 dolców, ale nie żal było mi je wydać. Ani się obejrzałam, a siedziałam już w fotelu, w dużej, jak ja to zawsze określałam, „puszce”.

   Nigdy nie przepadałam za podróżami samolotem, ale co poradzisz.

Turbulencje, stewardessa stojąca na środku, która niecierpliwie, ze sztucznym uśmieszkiem, pokazuje jak się zachować w czasie niebezpieczeństwa zawsze budziła we mnie strach i lęk. Sama nie wiem dlaczego.

   Przymknęłam oczy, starając się myśleć o czymś innym. Obok mnie siedziała jakaś starsza pani. Najwidoczniej to była jej pierwsza „powietrzna” podróż, bo jej stres przeszedł na mnie. Zamieniłyśmy kilka słów, powiedziałam, by się nie martwiła, że będzie dobrze.

   No i tak też się stało. Dolecieliśmy szczęśliwie do Texasu. Na koniec, zaraz po wylądowaniu dało się usłyszeć triumfalną melodyjkę i oklaski pasażerów. W zasadzie to mogłabym być stewardessą! Sprawdzanie dokumentów poszło sprawnie. Sprawniej niż się tego mogłam spodziewać.

Zaraz po tym, pobiegłam do pierwszej, lepszej, wolnej budki i wykręciłam numer, jaki podała mi kilka dni wcześniej Katie. Jak się domyślałam- odebrał zaspany Slash.

- Daj mi Kath.

- Już, moment.

Ten moment to były jakieś długie pięć minut, ale dla Hudsona to sekunda, nie?

- Gdzie jesteście?

- Zaraz będziemy na lotnisku, koncert się właśnie skończył. Miliony grupie za nami jedzie, rozerwali nawet Axlowi koszulkę! – ekscytowała się.

- Jak to na lotnisku?!

- No, wsiadamy właśnie do taksówki. Poza tym… po co się mnie pytasz, skoro siedzisz struta, zapewne pijesz winko, w swoim domku na Sunset Blvd.?!

- Jestem w San Antonio, kretynko!

Chyba zabrakło jej tchu. Zaczęłam głośno kaszleć i wołać Rose’a.

- Nie wołaj go! – wydarłam się do słuchawki. Szczerze powiedziawszy, teraz zapragnęłam już wrócić do chaty, bo całe to „godzenie się” jakoś przestało mnie się podobać. Na szczęście… tylko na krótką chwilę.

- Nie ruszaj się stamtąd! Już jedziemy.

Rozłączyła się.

No dobra, co ja mogę tutaj robić? Rozglądnęłam się wkoło. Zauważyłam jakiś mały, dosyć przytulny bar. Poklepałam się bezradnie po brzuchu i podeszłam do lady.

- Dzień dobry, co podać?

- Carmeny i jakąś bułkę. Macie gotowe bułki?

- No raczej, przecież jesteśmy cywilizowani. – odpowiedział sklepikarz, jakby z pretensjami.

- Wow… - przeciągnęłam, robiąc wielkie oczy. – Toś mnie pan teraz oświecił. Poproszę tą – wskazałam palcem za szybę przy ladzie – z majonezem, ogórkiem, sałatą i serem żółtym. Ale bez pomidora! Nie cierpię pomidorów.

Sprzedawca spojrzał na mnie zaskoczony. Przeżułam jeszcze moment gumę i wyplułam ją do kosza.

Koleś znów spojrzał na mnie poirytowany, a ja tylko rzuciłam mu spojrzenie jednoznacznie mówiące: dawaj Pan to żarcie, bo umieram z głodu.

- Proszę, $10.

Schowałam paczkę papierosów do podręcznej torebki, a bułkę chwyciłam w dłonie.

- A piwo, Państwo macie? – spytałam, zaglądając ciekawsko w głąb sklepu.

Facet był zryty, zanim podał mi piwo, zdążył opowiedzieć historię powstania tego miejsca. Tak bardzo mnie to obchodziło, że aż w myślach zaczęłam nucić „Seek and destroy”. Oczami wyobraźni widziałam jak Lars cudownie uderza pałeczkami w bębny… No, koniec tego. Wyszłam stamtąd, przegryzając bułkę i popijając ją alkoholem. Nagle usłyszałam znajomy głos… To Izzy! Zostawiłam torbę, torebkę, posiłek i picie na metalowym krzesełku, a sama pognałam w stronę dźwięku.

Wtedy go ujrzałam. Jak bardzo brakowało mi tego widoku. Podniosłam lekko kąciki ust ku górze, ale czułam, że zaraz się rozpłaczę. On też się uśmiechnął. Tak słodko, tak niewinnie, ale zarazem pociągająco. Tak jak lubiłam!

Rozbiegłam się i wskoczyłam na niego, zawieszając ręce na jego szyi. Uwielbiałam jego zapach, mogłam tulić się z nim tak bez końca. Trwać w wiecznym przytuleniu i nie spoglądać nigdzie indziej.

Oczywiście, standardowo jak to na faceta przystało, dłonie zatrzymał na moich pośladkach, jednocześnie wpijając się namiętnie w moje usta…

Dobra, napisałam. Powiem Wam, że przy końcu pisałam już, że się tak wyrażę, dosyć lekceważąco i na swój sposób komicznie. Jestem chora i jakoś nie mogę się na niczym skupić.

Aaaa, i nie przejmujcie się tym „cukrem” przy końcu. ;)