Love you, remember. [22]

   Słówko ode mnie ; )

Blogi, które 'zaniedbałam' przez wakacje, nadrobię, a bynajmniej postaram się w następnym tygodniu.

   I JEDNA ZASADA, BO NADAL WIDZĘ, ŻE NIE DZIAŁA:

* CZYTASZ = KOMENTUJESZ. 

Proszę Was, z całego serca. To dodaję mi... kopa, dzięki czemu mogę pisać dalej. ;) 
   Zaktualizowałam stronę "Zdjęcia bohaterów". Teraz, co notkę będą pojawiać się tam nowe fotografię, związane z wydarzeniem zamieszczonych w rozdziałach.  
   Co do wiernych fanów "Duff Story"- piszę. Piszę, ale marnie mnie to idzie. Postaram się jednak, nie zabijajcie xD <3


Powoli dochodziłam do siebie. Tak mi się bynajmniej zdawało. Dlaczego miałabym przejmować się… nim, skoro w tym czasie mogę robić tyle pozytywnych rzeczy? Tyle wyśmienitych pomysłów? Przecież nic nie stało na przeszkodzie... Prócz urażonej dumy i spierdolonego samopoczucia. Jak to zwykle bywa, leżałam sobie w łóżku, w nasz… pfu! Mojej sypialni. Nie miałam najmniejszej ochoty się stamtąd ruszać. Absolutnie nie. Kołdra przyjemnie okrywała moje zimne ciało, a lekki wiatr wpakowujący się do środka pomieszczenia, gładził delikatnie moje gorące policzki.
Czując ciężar pod oczami, od razu odechciało mi się tej chęci i cały mój dotychczasowy zapał poszedł się jebać. Znów zaszkliły mi się oczy, a powieki stały się ciężkie. Próbowałam się powstrzymać, ale nie mogłam. Nie dałam rady, po prostu. Nic nie poradzę, nie?
Jak pech to pech! Kurwa, ktoś przekręcił klucz w zamku, na dole. Bardzo dobrze to słyszałam, bo w domu panowała głucha cisza. Nie odzywałam się, mając nadzieję, że to Kate, Duff lub mama. Akurat z tej ostatniej opcji ucieszyłabym się teraz najmniej, ale… Te kroki na pewno nie należą do kobiety. Nasłuchując jeszcze dokładniej, nieco się wystraszyłam.
Krok, drugi, trzeci kroczek, po schodach. Mój strach wciąż rośnie, jednak ulega zmniejszeniu, kiedy widzę tą rudą czuprynę. Zagląda delikatnie przez drzwi, opierając się o ich framugę. Nie chcę, aby widział, że płakałam. Czułby się jak wygrany, zapewne. Odwracam się, więc niemalże natychmiast i zakrywam głowę kołdrą.
- Spierdalaj stąd. – rzucam od niechcenia i znów powstrzymuję płacz.
- Chciałem pogadać, tylko chwilkę.
- Weź resztę rzeczy i mnie nie wkurwiaj. – nie udało się, ponownie łzy zmoczyły nową pościel. Ich słony smak właśnie został wprowadzony do moich mokrych, miękkich i gorących warg.
- Wezmę, ale… - usłyszał, trudno, żeby nie… - nie płacz, wciąż Cię kocham, skarbie.
- Nie jestem Twoim skarbem. – cedzę przez zęby, każde słowo z osobna, powoli, ale nie spokojnie. Niech zrozumie.
- Michie. – usiadł koło mnie, doskonale czuję jak łóżko, z przyjemnym skrzypnięciem zapada się w dół. Kładzie dłoń na moje biodro, okryte białą pościelą. Gładzi mnie delikatnie, po boku. Kocham to uczucie, ale… Nie mogę. Po prostu nie. Jak na zawołanie odpycham go od siebie, tym samym odkrywając przed nim moją opuchniętą, od płaczu, twarz.
- S-P-I-E-R-D-A-L-A-J! – teraz już wykrzyknęłam, przez łzy, fakt, ale zdołałam to zrobić, patrząc proste w jego oczy.
- Przepraszam, już idę. Trzymaj się. Pamiętaj, że Cię kocham i tak łatwo nie odpuszczę. – powiedział, sapiąc lekko, przy pakowaniu pozostałych rzeczy. Wyszedł dość szybko, chyba zobaczył, że jestem w nie najlepszym stanie. Próbowałam się uspokoić, bez skutku.

Duff:
- Kurwa, niech ona otwiera te drzwi!
- Przecież masz klucz. – Steven jest mądry!?
- Ok., ok. – mruknąłem, przekręcając klucz w zamku. Weszliśmy do środka. Na dole nikogo nie było. Zupełnie nikogo kurwa. Słychać było tylko muzykę, z góry.
- Ona żyje? – Adler chyba się wystraszył. Co się dziwić? Zawsze jak tu wpadaliśmy, chociażby na piwko, to było głośno. Axl z Michelle krzątali się po kątach, śmiejąc się do siebie i skradając sobie czułe pocałunki. A teraz? Cholerne, kurewskie pustkowie.
Udaliśmy się na górę. Otworzyłem drzwi od sypialni. Tak jak się tego spodziewałem, zastałem tam Chelle. Leżała w łóżku, przeglądając jakiś kolorowy magazyn. Z głośników niewielkiego radia, znajdującego się na nocnym stoliku, płynęły rytmy „Still loving you”.
- Co tu robicie? – mruknęła, zaciskając usta w cienką linię. Nawet nie oderwała wzroku od czasopisma, tylko tępa się gapiła w te puste, popierdolone artykuły.
- Przyszliśmy Cię odwiedzić i... - Steven urwał, bo Michelle uniosła wzrok znad gazety.
- ... i? Dokończ! Usprawiedliwić Rose'a? Mam go w dupie, o tyle. Taka wała, Polska cała... Tak, Polska to mój kraj, idioci. Pewnie nawet nie wiecie, gdzie ona leży. Prawdopodobnie tam wracam, więc możecie się i wyłącznie wypchać, z wszelkimi tłumaczeniami, Waszego 'poszkodowanego' kolegi. To nic nie da.
Znów wróciła do tego swojego szmatławca, niby uśmiechając się do czytanego właśnie tekstu. Coś w okładce magazynu przykuło moją uwagę.
- Pokaż to! - wyrwałem jej to z rąk, na co zareagowała popchnięciem mnie, ale chuj jej w dupę, bo i tak jestem silniejszy, nie? Adler, z cwaniackim uśmiechem założył rękę na rękę i przypatrywał się co wyprawiamy.
- Oddaj!
- Nie.
- Kurwa, bo Ci przyjebie, Duffy. Nie chcę tego robić, bo Cię kocham, jak brata. - tutaj musiała zaznaczyć, o jaką pojebaną miłość jej chodzi.
Przeglądnąłem okładkę. Nie wiedziałem, czy wybuchnąć śmiechem, czy to zlekceważyć, ale... rozśmieszyło mnie to niesamowicie.
- Popcorn, słyszałeś? Uwaga, tytuł nowego magazynu: "Czy Michelle wybaczy i oprze się bezwzględnemu, brutalnemu Axlowi?". Czekaj, przeczytam Ci fragment artykułu!
Tak, Michie była wkurwiona. Założyła ręce na wysokości piersi (w dodatku gołych, bo była tylko w halce. Powinna się jej kurwa pozbyć, specjalnie dla mnie!) i, z naburmuszoną miną wpatrywała się w bliżej nieokreślony punkt.
- " Michelle Young, to młoda 22- letnia barmanka Whisky a Go Go, przy Sunset Strip. Zaczęła spotykać się z Axlem, jeszcze przed wydaniem debiutanckiej płyty jego zespołu "Appetite for Destruction", który, przypomnijmy, grupa wydała w lipcu. Jak donoszą ich wspólni znajomi, którzy za wszelką cenę chcą pozostać anonimowi- para właśnie się rozstała. Dlaczego? Przecież w jednym z 'wywiadów' frontman Guns N' Roses wspominał, że są szczęśliwym narzeczeństwem! Jednak spokojnie! My wszystko wiemy. Panna Young przyłapała swojego chłopaka, po jednym z koncertów na zdradzie! Nikt, co prawda nie mógł w to uwierzyć, gdyż Rose wydawał się po uszy zakochany, w tej skromnej, dziewiczej i niewinnej kobiecie... Ale dziewczyny! To oznacza tylko jedno. Wokalista hardrockowej kapeli jest wolny."
- O kurwa! Hahahahaha. - Steven, aż tarzał się po podłodze.
- Spierdalaj. - mruknęła.

Michelle:
Nie dość, że ten pojebany Duff wraz ze Steven zrobili mi wjazd na chatę, to teraz znowu ktoś puka! No cholera jasna, dajcie mi kurwa święty spokój!
Nie wiem jakim cudem, doczłapałam się do drzwi. Otworzyłam, udając, że dopiero co wstałam.
- nooo? - przeciągnęłam, wychylając się zza drzwi i zmrużyłam oczy.
Bez słowa wyjaśnienia Katie, ze Slahem wpierdolili mi się do mieszkania.
- ej, ja śpię. Idźcie sobie.
Powiedziałam spokojnie i grzecznie, jak przystało na prawdziwą panią domu.
- Czekaj, śpisz z farbą na głowie? - wycedziła zaskoczona Katie, śmiejąc się do Hudsona.
- Właśnie, pokaż poduszkę. - rzucił Mulat, zaczepnie wtykając mi palce w żebra.
- Dobra, miałam zamiar się położyć, ale farbuję włosy. Od kiedy robią mi zdjęcia, gdy tylko wyjdę po głupi chleb i piszą o mnie w gazetach, postanowiłam zmienić wizerunek. Poza tym, wolę brąz.
Ruszyłam do kuchni, biorąc trzy piwa z lodówki i ponownie wracając do przyjaciół.
- Cóż... Co Was do mnie sprowadza? Jeżeli to samo, co dziś rano McKagana i Adlera to już możecie stąd iść, zanim wyjebie Was na zbity pysk.
Wyszczerzyłam się w bezczelnym, chamskim uśmiechu, otwierając puszkę alkoholu.




Axl:
Zjebałem sprawę. Nie wiem jak to się stało. Po prostu brakowało mi Michelle, po tych dwóch, dla mnie, długich godzinach koncertu. Znalazłem pierwszą lepszą pannę... Nie, wróć. To ona się do mnie przyczepiła. Nie kontaktowałem. Myślałem, że to moja mała Michy. No kurwa! Przecież, gdybym mógł cofnąć czas, na pewno, postąpiłbym inaczej. Nie jestem złym chłopakiem. Nie mam złych intencji. Kocham ją i nigdy nie przestanę. Czuję, że się rozklejam. Mi nie wolno tego robić. Może kupię róże, czekoladki i do niej pójdę? Dobry pomysł, o ile mnie nie wywali na zbity pysk.
Wstałem, prostując kończyny i wyciągając się w łuk. Kartka na stoliku była pusta. Zawsze potrafiłem coś tam nabazgrać, ale teraz zupełnie opuściła mnie chęć, jak i wena.
Dopiłem drinka z lodem, w błyszcząco wypolerowanej szklance. Przez mieszkanie z Michelle, weszło mi w nawyk dokładne mycie i sprzątanie. Cóż, siedziba nazwana przez nas "Hellhouse" bez kobiecej ręki, ponownie zmieniła się w burdel. Chwyciłem szklankę w dłonie i rzuciłem ją na wprost, krzycząc przy tym. Jak mogłem jej to zrobić? Jak?! Gdyby to ona mnie zdradziła, zabiłbym się. Z resztą, jakby co broń mam, nie?
Niespodziewanie 'coś' przyszło mi na myśl. Postanowiłem to zapisać.
" Shed a tear 'cause I'm missin' you. I'm still alright to smile.
Girl, I think about you every day now... "
Na razie tyle. Nie mam pojęcia co dalej. Z tego amoku wybudził mnie dźwięk telefonu.
- halo? - podniosłem leniwie słuchawkę aparatu, raczej do niej burcząc, aniżeli pytając.
- Axl, wpadaj na imprezę! Michelle przywędrowała z nami. Pamiętasz jak Ci mówiłem o tym planie? Zwabimy ją, Ciebie i będzie jak dawniej. - krzyczał Slash, uradowany bardziej niż ja. Ale nie powiem, bo... spodobał mi się ten pomysł. Dobra okazja do pogodzenia się.
- Podaj adres. Zaraz przyjadę.
Prysnąłem się perfumem i znów zahaczyłem o tę kartkę. Wziąłem ją do ręki, czytając zawarty na niej tekst. Nie mogłem niczego dopisać, ale... przypomniałem sobie co mówiłem wczoraj do Michelle, kiedy przyszedłem po resztę ciuchów.
Nabazgrałem to szybko, krzywiąc się.
" Don't you cry tonight, I still love you, baby ".
- Dobre! Resztę dopiszemy już z Michelle!
Zaśmiałem się jak głupi, lecz szczęśliwy człowiek. Nałożyłem na siebie ramoneskę, włożyłem kowbojki i ruszyłem. Po drodze kupiłem duży bukiet tulipanów i czekoladki. Wysiadłem pod wskazanym, przez Hudsona adresem i odważnie ruszyłem do wejścia.
- Axl Rose? Tutaj?
Na przeciw mnie stał wokalista Mötley Crüe, uśmiechając się krzywo.
- Oj, Tommy, masz przejebane. - mruknął Vince do siebie pod nosem, kiedy to łaskawie przepuścił mnie w drzwiach.
- Siema Axl! - zawołał Sebastian, podając mi dłoń.
- Cześć, cześć. - uśmiechnąłem się na widok Bacha. On mnie zawsze rozweselał, pojęcia nie mam czemu.
Pogawędziliśmy chwilę, po czym do chłopaka podeszła jakaś napalona lasencja i gdzieś poszli.
Wzrokiem szukałem gdzieś blond, natapirowanej głowy, ale takiej nie znalazłem. W ogóle na dole nie widziałem nikogo znajomego.
- Axl?!
- Patricia?! - zerknąłem na tą dziwkę mocno zdziwiony.
- No, no. Przyszedłeś odzyskać Michelle, czy te kwiaty jednak dla mnie? - przejechała dłonią po moim torsie, na co natychmiast zareagowałem, odskakując od niej, czym prędzej.
- Spierdalaj, głupia kurwo! Wszystko przez Ciebie!
Prychnęła jedynie, burcząc coś pod nosem i wzruszając beznamiętnie ramionami.
- Rose, myślisz, że ją odzyskasz?
- Co? - odwróciłem się, spoglądając na mojego nowego rozmówcę.
- Axl, jak chcesz, ale ja wiem, że Michy nie da Ci drugiej szansy.
- Czekaj, czekaj... Vince Neil mówi mi, że nie odzyskam mojej narzeczonej, bo... Co?!
- bo... A, z resztą. Idź na górę. - uśmiechnął się cwanie, pijąc wino z butelki.
Zasłoniłem twarz bukietem, chowając bombonierkę pod pachę.
Wszedłem pod schodach, kierując się do pierwszego lepszego pokoju. To co mnie tam zastało, było nie tyle co obrzydliwe, odrażające i wstrętne, ale i wyuzdane, wredne i perfidnie. To... bolało.


Michelle:
- Cholera. - mruknęłam, potykając się o wystającą płytę chodnikową.
- Spokojnie, Michie. - Hudson położył mi dłoń na ramieniu, przytrzymując mnie tym samym. Posłałam mu uśmiech, idąc wciąż na przód. No ciekawe. W chuj ciekawe, kto na tej imprezie będzie. Dałam się namówić, co nie jest codziennością, bo... no, po prostu nie jest. A jeszcze teraz? Byłam chyba niepoczytalna, kiedy zgodziłam się na tą bibę.
Ponoć ma być fajnie, mamy się dobrze bawić, na co też liczę. Muszę raz na zawsze zapomnieć o tym idiocie. Nie mogę być stale od niego uzależniona. Nie na tym życie polega.
No nic. Koniec użalania się nad sobą. Zabawmy się, jak za dawnych czasów! Wchodzimy do typowego, amerykańskiego domu z dużymi oknami, w których, już z daleka widać tańczące osoby. Na zewnątrz stali znani mi skądś ludzie, z papierowymi kubkami w dłoniach. Gdy tylko przekroczyłam próg domu, do moich uszu dostała się muzyka, a do nosa zapach papierosów i trawki.
Rozejrzałam się wkoło i już obok mnie nie było Katie, a co gorsza Slasha. Wychyliłam głowę zza kogoś, widząc jak ukradkiem biegną w stronę telefonu.
- Michelle?
Dobiegł mnie męski, pociągający głos. Odwróciłam się sprawnie, zerkając na mojego nowego rozmówcę.
Rozdziawiłam szeroko usta, przyglądając mu się dokładnie.
- Nikki?!
- Michelle?!
Zawtórował, a zarazem sparodiował mój głos, śmiejąc się przy tym.
- To wy organizujecie tą imprezę?
- Jasne. Wyprzedzę Cię i powiem z jakiej okazji...
- ... Nie musisz, wiem. "Girls, girls, girls", hm?
- Dokładnie. Jesteś obeznana. Tak samo jak wtedy, gdy się poznaliśmy, pamiętasz? - przejechał dłonią po moim ramieniu, przybliżając się niebezpiecznie blisko.
- Tak... - próbowałam go zbyć, ale pojęcia nie miałam jak!
Uśmiechnęłam się tylko, przez co chyba dałam mu pozwolenie na coś więcej. Usta złożył w charakterystyczny dzióbek, już wodząc nimi po moim policzku.
- Macie tu jakiś alkohol? - zerwałam się nagle. Uff, ulżyło mi i to jak! Pobiegłam wgląd tłumu, bawiącego się w rytm muzyki Whitesnake. Dotarłam do jakiś butelek, pełnych kolorowych, bezbarwnych, śmierdzących, jak i miło drażniących nos zawartości wewnątrz. Wybrałam tradycyjnego Daniels'a, otwierając zakrętkę zębami. Przystawiłam gwint do ust i pociągnęłam spory łyk.
Zobaczyłam pierwsze lepsze miejsce do spoczynku i tam też się udałam.
Długo sama, w ciszy i spokoju, pomimo muzyki posiedzieć nie mogłam, bo ktoś musiał się dołączyć.
- Hej! Kurde, tyle o sobie słyszymy, a jakoś nie mieliśmy jeszcze okazji bliżej się poznać.
- Tommy?!
Uwierzyć nie mogłam, w to co widzę. Fakt, iż zawsze chciałam go poznać i przelecieć od razu gdzieś uciekł. Zastąpił go wstyd i pewien rodzaj wzruszenia.
- Mogę się przysiąść?
- Oczywiście, że tak.
Nie mam pojęcia, ile czasu spędziliśmy na tej kurewskiej kanapie, której sprężyny już cholernie złośliwie wbijały mi się w dupę, ale rozmowa była interesująca, ciekawa i co dziwne mądra. Był inteligentnym facetem, któremu na język co pięć minut wysuwały się nowe pasjonujące tematy.
Byłam upita, najebana w trzy dupy. W zasadzie nie widzę różnicy, pomiędzy tymi dwoma wyrażeniami. Kończyłam dopijać drugiego burbona, kiedy zorientowałam się, że wcale już nie siedzę w tym ekskluzywnym salonie, rodem z 5-cio gwiazdkowego hotelu.
Teraz znajdowałam się w dużej, przestrzennej, 'romantycznej' sypialni. Na łóżku, tuż obok mnie siedział On. 
 - Nie mogę uwierzyć w to, że Tommy Lee siedzi obok mnie, kurwa! - moje podekscytowanie było, na prawdę, ogromne.
- Jeżeli chcesz mogę pokazać Ci moje pałeczki.
- Serio? - przygryzłam ponętnie czerwone wargi.
- Tak, nawet trzy! - zaśmiał się. - Dwie potrzebne mi są do muzyki, jednej użyję teraz, jeśli nie masz nic przeciwko?
- Absolutnie nie mam nic przeciwko. Z miłą chęcią! - przytaknęłam, o mało co nie wybuchając śmiechem.
- Możesz sobie na nich pograć, nie krępuj się. - pociągnął za rozporek swoich spodni.
Zerknęłam mu wprost w oczy, przejeżdżając dłonią po jego torsie. Od razu przywarł do mojego ciała, swoimi wargami. Obcałowywał moją szyję, dekolt, brzuch, wystające kości, uda, a nawet piersi. Nie spodziewałabym się po nim takiej 'czułości'. Pozbyłam się koszulki, on swojej również. Wpił się w moje usta, kładąc się na mnie. Unosiłam jego ciężar, ale był to jakże przyjemny ciężar.
Oplotłam swoje łydki wokół jego bioder, zataczając językiem charakterystyczne kółka w jego ustach.
Właśnie miał ściągać mi spodnie, kiedy usłyszeliśmy krzyk, wrzask... Jeden chuj. Od razu oprzytomniałam. Kątem oka spoglądnęłam na pierścionek zdobiący mój palec. Perkusista odsunął się ode mnie. Właściwie to został przez kogoś szarpnięty.
- Rose! - Slash natychmiast zainterweniował, wpadając do pokoju i próbując oderwać go od Lee. Zachowywał się jak opętany!
- Tak, kawał ze mnie chuja, reszta dziada. - mruknął bezczelnie Axl, śmiejąc się pod nosem. Oszalał!

Trzasnęłam drzwiami, płacząc. Tego wszystkiego było za dużo. Kochałam go nadal. Kochałam Axla, był moją miłością, ale... Zachował się jak dupek, idiota i najgorszy frajer jakiego kiedykolwiek spotkałam!
Zjechałam bezradnie w dół, ukrywając twarz w dłoniach.
Niespodziewanie 'ktoś' otworzył drzwi, krzycząc. Wiedziałam doskonale kto to taki.
- Co, ruchanko z Tommy'm nie wyszło, hm?
- Odpierdol się! Kto Cię tu chce? Wypierdalaj! - wskazałam ręką na wyjście i przeszłam do salonu.
Nic nie odpowiedział. Tępo wpatrywał się we mnie. Wystraszyłam się, więc uciekłam na górę. 
Wbiegł za mną. Stanęłam, opierając się o framugę wejścia do sypialni. 
- Odłóż to! - wrzasnęłam, zobaczywszy co Rose trzyma w dłoni. To była broń. 
Tylko, do chuja, kogo on chciał zabić?! Co dziwne, nie wycelował we mnie, a w siebie, przystawiając sobie pistolet do skroni. Od razu rzuciłam się na niego, próbując bezskutecznie oderwać od niego naładowaną broń.
Podbródkiem kiwnął na stolik. Leżały na nim czekoladki i bukiet czerwonych, pięknie ozdobionych róż.
- Guns and Roses, kochanie. 
Zaśmiał się jak te psychole z filmów. Nie miałam pojęcia czy uciekać czy stać w miejscu i się go słuchać. 
- Axl, cokolwiek chcesz zrobić, odłóż tą broń. 
- Nie.
- Dlaczego?
- Kocham Cię. Obiecałem sobie, że jeżeli mnie zdradzisz, zabiję się. 
- Ale...
- Ale są dwie. Zdradziłaś mnie.
- A ty?! Co mi zrobiłeś?! 
Znów łzy w oczach, ten sam scenariusz. Dobiegłam do niego, wyrywając pistolet z jego rąk. 
- Daj to kur... - zacisnął wargi i rzucił się na mnie. Odebrał mi broń i popchnął na łóżku. Bez zastanowienia podniosłam się sprawnie i ponownie wygrałam tę 'walkę', przystając pod ścianą i głęboko oddychając. Słone łzy pociekły po moim zaczerwienionym policzku. Stałam, trzymając schowaną w dłoniach spluwę. Obok mojej głowy, wisiało Nasze wspólne zdjęcie. Rose zerkał co chwila na nie, jak i na mnie.
Nagle jego oczy zaszkliły się, ale nie 'ulotniły' ani jednej kropli łzy.
- Jesteś frajerem, wiesz? 
- Słucham?! Coś ty powiedziała?!
- Powiedziałam, że jesteś frajerem.
Podszedł do mnie powoli, kładąc dłonie na biodrach.
- Widziałaś kiedyś frajera?
- Czekaj no, niech się zastanowię... - przejechałam opuszkiem palca po swojej żuchwie, unosząc wzrok ku górze.
- Czy widziałaś kiedyś frajera?!
- Właśnie przede mną stoi!
Zamachnął się w powietrzu, a jaka dłoń wylądowała na moim policzku. Stałam jak wryta, nie mogąc się ruszyć, a tym bardziej nie mogąc nic powiedzieć. 
Wyszedł, zatrzaskując drzwi.