Rozdzial 5.: Quit holding out, and draw another breath.

Jedyne co chce powiedziec to: jak komus sie nie podoba to niech po przeczytaniu tego, nie probuje dalej wysilac wzroku.
Stare, dobre Guns prawde Ci powie. Brawo, Axl! :3
" I don't even understand why the fuck you even care, and I don't need your jealousy, yeah!
(...)
Who are you to criticize my intentions?!
(...)
I'd like to crush your head tight in my vice!
(...)
I'll kick your bitchy little ass! "
Tyle, bitches.

Zapraszam do modlitwy z pastorem McKaganem.

Duff:

Ma ladne wlosy.
Beztrosko opadaja na jej zamkniete oczy, ktore co chwila mruzy. Schylam sie powoli, by pocalowac jej policzek.
Kiedy moje wargi delikatnie spoczywaja na jej lekko wystajacej kosci policzkowej, nagle zrywa sie, tym samym uderzajac mnie reka w glowe.
No, kurwa mac!
- co ty odpierdalasz?! - spoglada na mnie, niczym na morderce. Wow, Duff kogo wczoraj zajebales?
- nic?! - odwzajemniam ten wzrok, tylko, ze z cwaniaczkim usmieszkiem.
- no i z czego rzysz? - zrobila sie powazna. Rozglada sie wkolo z nietega mina- Czemu ja tu, do chuja kurwa, spie?!
Tak, wlasnie, tak. Lezymy na moim malym, jednoosobowym lozku, nie zeby cos, ale gdyby jednak, to ja i moj dolny kolega, bysmy sie cieszyli.
- najebalas sie i uparlas, bym z Toba spal. - wzruszam beznamietnie ramionami.
- tak, od razy, juz Ci wierze. - spoglada mi ciekawsko w ocz\y.
- no, przysiegam! - robie mine niczym 'fuj, ble, ghr'.
- tak kminie. Nie ruchalbys mnie. - usmiecha sie uprzejmie, wychodzac z lozka. Kurwa, czy, az tak trudno, Tobie idioto jej to powiedziec?!
Zbiera swoje ubrania i bielizne z podlogi, zmienia je na nowe i udaje sie z nimi do lazienki.
Poprawiam wlosy, obracajac w palcach moj wisiorek. Mysle, ze dzis wieczorem jej o tym powiem. Przygotuje sie, moze nawet poprosze mame, by zrobila romantyczna kolacje (no co? Ja nie potrafie nawet zrobic sobie herbaty. To normalne po dwudziestce, nie?!). Hm, to nie jest glupi pomysl. Chyba powoli budzi sie we mnie romantyk, nie dobrze McKagan.

No chuj, trzeba sie ubrac i kupic faje.

Chwila, moment... Przeciez Stace idzie dzisiaj do pracy, kurwa!

***

Slodko wyglada, na prawde. Jest tak cholernie pociagajaca, w tym swoim olewajacym mnie stylu.

- Andrew, Andrew... kochanie. - mama zerka na mnie z usmiechem. Mowilem jej, zeby nie gadala do mnie Michael, czy tym bardziej Andrew. Ale mow kurwa mamie, poslucha Cie z pewnoscia.

- Mamo! Co? - klade glowe na dloniach, opierajac sie lokciami o stol.

- ty sie... slinisz? - smieje sie, szepczac.

- no co ty, mamo!

- skarbie, znam Cie. To fajna dziewczyna.

- mamus... - przeciagam ospale, udajac znajacego. Perfidnie robi mi siare, ja pierdole!

- oj, synku.

Wyczula mnie? Nie fajnie, kurwa wykurwiscie, cholernie nie fajnie. Nie, nie jest zajebiscie.

Najgorsze jest to, ze matka ma racje, ale ja nie moge. Nie potrafie sie do tego przyznac.

- za 15 minut bedzie obiad. Teraz idzcie na gore, do sklepu, gdziekolwiek. - ma rodzicielka klepie Stace delikatnie po ramieniu, pchajac ja w moja strone. Wysyla mi zrozumiale spojrzenie.

Ide do salonu, dziewczyna za mna. Siadam na kanapie, uginajac palce o siebie.

- Duff.

- Tak?

Spogladam na nia, z wielka nadzieja, ze zaraz powie mi cos milego. Oznajmi mnie, ze polubila moja osobe, moze nawet, ze jej sie podobam. No nie wiem, cos w tym stylu.

- o ktorej mam sie udac do tej cholernej pracy?

Kurwa.

- o... 20 powinnas stad wyjsc. Potem musisz jechac osiemdziesiatka, wysiasc i isc kawalek.

Stacy:

- Nie rozumiem. - sklamalam, tak na prawde doskonale wszystko wiedzialam, ale chcialam by ze mna poszedl.

- Ojej. Dobra, odprowadze Cie. - dodal z usmiechem, a ja jak na zawolanie, rowniez sie usmiechnelam.

- dziekuje.

- za co kurwa? - zerknal na mnie spod byka, wkladajac papierosa miedzy usta.

- jak to za co? Za dach nad glowa, za zalatwienie chujowej, ale... pracy i za to wszystko.

- nie lubisz tanczyc na roze, mala? - kiwnal podbrodkiem, smiejac sie pod nosem i odpalajac fajke.

- Duffy... Wiesz, tanczylam kiedys. Jednak nie tak profesjonalnie. Po prostu w domu, dla chlopaka. - powiedzialam z trudem. Zazwyczaj unikalam tego bolesnego tematu, dlaczego teraz postanowilam to komus wyjawic?!

- dla chlopaka? Wow, to ty mialas kiedys chlopaka? - robi to specjalnie? Nie, jestem brzydka, moze nie wierzyc, fakt.

- tak, mialam. A co? Masz z tym jakis problem?

- nie, nie absolutnie. Czemu mialbym miec? - puscil mi oczko i zaciagnal sie w szarym dymie. Juz kompletnie nic z tego nie rozumiem. Czuje tylko motyle w brzuchu.

To... zarowno mnie irytuje, jak i podoba. Moze jest szansa, ze przypadlam mu do gustu?

- dziekuje. Bylo bardzo smacznie. - Duff mowil niby do mamy, ale katem oka spogladal na mnie.

- podziekuj Stacy. - tak, ta kobieta tymczasowo stala sie moim Bogiem!

- dziekujemy mamo, dziekujemy Stacy! - kurde, w tym amoku zapomnialam, ze nie jestesmy sami, a przy stole siedzi cale rodzenstwo tlenionego blondyna.

Wybuchlismy smiechem. Pogadalismy troche o mniej waznych rzeczach, a nastepnie wszyscy zabrali sie za zmywanie. Mnie, na szczescie, zwolniono z tego obowiazku, dlatego tez udalam sie samotnie do pokoju chlopaka.

Bylam zmeczona, a za kilka godzin musialam isc do pracy, co niezwykle mnie przerazalo.

Usiadlam na lozku. Kazdy przedmiot w tym pomieszczaniu pachnial nim. Podeszlam do polki z winylowymi plytami. Wyciagnelam pierwsza z brzegu.

- The Runaways?!

Zerknalam zdziwiona na okladke przedstawiajaca dzielnie stojace dziewczyny. Lita wyglada teraz zupelnie inaczej...

No chuj, nie wiedzialam, ze tego slucha. Zajebiscie, znow cos nas laczy.

Wlozylam plyte do stojacego obok gramofonu i dzielnie czekalam na "Queens of noise".

Kiedy uslyszalam pierwsze pociagniecie za struny Joan, zaczelam spiewac wraz z Cherrie.

Jebane zycie. W niczym nie mialam prosto. Od zawsze pod gorke, a jak!

Nie podobam mu sie. Nie jestem kobieca. To i wylacznie moja wina.

Powinnam byc ladna, miec wiecej kobiecych ksztaltow i w ogole. Byc taka, aby mnie chcial, bym go pociagala.

Zaraz, wroc... To podchodzi po obsesje.

- gotowa?

- minutka.

Przeczesalam wlosy palcami.

- idziemy?

- tak, juz. - zbieglam ze schodow, ubrana jak zwykle- sprana koszulka z logo Motley Crue, modne teraz, rowniez sprane, jasne, jeansowe rurki, czarne trampki, ramoneska.

Wiem, ze bede musiala sie przebrac, ale staram sie o tym nie myslec. Jeszcze nie teraz, moze wydarzy sie cos, co uszczesliwy moj pierwszy wieczor w pracy. Mam na mysli konkretnego kogos.

Wyszlismy z domu, kierujac sie do autobusu. Zajelismy miejsce z tylu i jechalismy w totalnej, przerazajacej ciszy. Nie mialam pojecia co powiedziec, zatem nie zabieralam glosu.

Za oknem rysowaly sie krajobrazy kolorowych neonow, jak i zasmieconych, przesiaknietych wiecznym deszczem ulic.

Autobus zatrzymal sie na przystanku, wiec wygnalismy z niego sprawnie, przepychajac sie przez tlum czarnoskorych.

Do klubu mielismy kilka minut drogi.

- stresujesz sie? - nareszcie, odezwal sie!

- nie, no cos ty. Przeciez mam tylko swiecic golymi cyckami i dupa. To nic wielkiego, czyz nie? - zadrwilam z wyczuwalnym sarkazmem.

Usmiechnal sie slyszac moja wypowiedz i poprawil wlosy.

Z daleka dostrzeglam pub. Byl po drugiej stronie ulicy. Bylam spozniona. Niech to szlag!

Stanelismy pod wielkim, jasno oswietlonym wejsciem. Czekalam, az Duff znow zabierze glos. Mialam nadzieje, ze powie mi cos milego, przyjemnego. Czekalam na to, bardziej niz na gwiazdke.

Nie mam pojecia dlaczego, ale rzadalam jego glosu, jak i samej obecnosci. Wciaz bylo mi malo.

- wiesz, jezeli nie chcesz wcale nie musisz tam isc. - stwierdzil, unoszac zaczerwienione wargi do gory. Wygladal tak niezdarnie, ze az uroczo. I to wlasnie bylo mile i przyjemne! Zajebiscie przyjemne, podnoszace mnie na duchu.

- nie potrafie tak bezczynnie zyc na koszt Twojej rodziny, drogi Michaelu.

- Michael?! Skas znam moje prawdziwe imie?

- lubie Twoja mame. - klepnelam go dlonia w tors, odziany czerwona koszulka, i z cwaniackim usmiechem ruszylam do wejscia. Ogladnelam sie tylko raz za soba, ale jego juz tam nie bylo.

Stanelam przed ubrudzonym, duzym lustrem.

Odbicie w nim raczej mnie nie satysfakcjonowalo, a wrecz odwrotnie- obrzydzalo; czarny, koronkowy gorset, stringi w tej samej barwie, kabaretki i czerwone, wysokie szpilki.

- wygladasz jak dziwka, serwujaca obciaganie za 2$. - mruknelam sama do siebie, podnoszac kaciki ust ku gorze, za pomoca palcow. Sztuczny usmieszek to takze akcesoria prostytutek, co tam.

Gdy uslyszalam swoje imie, ukrylam twarz pod tzw. maska i powolnym, taktownym krokiem wstapilam na lsniaca scene.

- biodra. - syknela do mnie jedna z dziewczyn, juz konczacych swoj pokaz, a ja natychmiast zmienil ruch na bardziej ostrzejszy, pewny i seksowny.

Jako, ze to moj pierwszy wystep w pracy, nie musialam sie rozbierac do konca. W glebi duszy cieszylam sie z tego jak male dziecko. Ale nie o tym teraz.

Moje wejscie spotkalo sie z przeciaglymi gwizdami, okrzykami, jak i oklaskami.

Z udawana pewnoscia podeszlam do jednej z metalowych rur i zaczelam swoje kilkadziesiat minutowe show.

Zapalilam fajke, wychodzac z autobusu.

Dopiero teraz zaczynalo sie nocne zycie Seattle.

Oswietlona ulica dawala sie poznac, takze z tej zlej strony. Diler krecil sie tu i owdzie, kuszac mnie niesamowicie. Wreszcie nie wytrzymalam i kupilam to co zwyklam brac.

Kokaina. Byla jedynym narkotykiem, ktory byl dla mnie odskocznia. Procz niej probowalam jeszcze tylko trawe, lecz to jak kazdy.

Balam sie kupic chodzmy gram Brown Sugar, zatem Krucha Blondynka za kilkanascie dolcow spokojnie spoczywala w mojej kieszeni.

Kiedy tylko znalazlam sie jakis nieprzeludniony bar na uboczu, wslizgnelam sie zwinnie do toalety i wciagnelam kreske.

Od razu poczulam sie lepiej. Z jakze wysmienitym humorem dotarlam do domu McKagana.

Popchnelam drzwi i o malo co nie wyjebalam o cos. Dobra, dokladniej o kogos.

Upadlam na bezwladnie lezace cialo, piszczac przy tym, jak pojebana.

Zaczepilam swoimi wargami o usta owej istoty.

- ciii. - gdy ten idiota wlaczyl latarke, myslalam, ze spale sie ze wstydu. Ja pierdole, ale siara.

- Duff!? Czemu lezysz na podlodze? - co dziwne, nadal siedzialam na nim okrakiem.

- czekalem, az wrocisz.

- na posadzce, w przedpokoju?!

- zasnalem.

- co za pojeb...

- ... na ktorego lecisz. - puscil mi oczko, przejezdzajac palcem po swoich, jak zwykle, zaczerwienionych, delikatnych wargach - Swoja droga, ciekawy pocalunek. Mmmm, slodkie usta. Co to? Kokaina?

Wierzchem dloni przejechalam pod nosem, czujac resztki narkotyku.

- tak. - odparlam krotko, powoli wstajac. Jednak, cos znacznie mi to uniemozliwilo. Jego rece zawedrowaly na moje biodra, przez co zadrzalam i zamarlam w miejscu.

- nie musisz nigdzie isc... - szepnal, co bylo do niego nie podobne.

- powinnam sie odswiezyc, wybacz. - wyrwalam mu sie, biegnac na gore.

Glupia ze mnie idiotka! Za duza presja.

- mam propozycje. - powiedzial glosno, wychylajac sie zza drzwi swojego pokoju.

- mhm. - mruknelam zadowolona, wychodzac z lazienki.

- nie taka, swintuchu! - skarcil mnie wzrokiem.

- zboczeniec.

- sluchaj. - pociagnal mnie za nadgarstki- Chce zalozyc zepsol. Bede gral na basie, wiesz brat mnie nauczyl. A ty... na gitarze.

- co?! - nie dowierzalam.

- no wlasnie to. Wokal? Ty, czasami ja... Dobrze spiewasz. Slyszalem jak nucilas "Stairway to Heaven" w toalecie. - poruszal zabawnie brwami. Co to mialo oznaczac? Podsluchuje mnie?! - Jedyne czego mi... tfu, nam, nam brakuje to perkusja.

- zaraz, czekaj. - usiadlam na jego wygodnym lozku po turecku - Zespol?

- yhm. - przytaknal.

- Fantastyczny pomysl. Perkusja? Moment, *cos swita...

Zerwalam sie nagle, napadajac na moja walizke. Przeszukalam i powywalalam wszystkie ubrania, tylko po to, by odnalezc wlasnie TE spodnie.

Mialam je na sobie w dniu ucieczki z Chicago.

Przetrzepalam je i zaczelam grzebac po kieszeniach. Wyciagnelam z jednej z nich pozolkla, pogieta karteczke z zapisanym koslawo numerem. Podbieglam do aparatu i wykrecilam szybko numer.

- halo?

- halo? - odparl glos po drugiej stronie.

- pamietasz mnie? To ja, Stacy.

- Stacy... - zaczal powtarzac moje imie- ah, ta Stace! No jasne, ze pamietam! Jak Ci sie zyje w Waszyngtonie?

- dziekuje, dobrze. - odparlam pogodnie - Grasz na perkusji, prawda?

- no, tak.

- mam nietypowa prosbe, Kurt...

* cos swita- uwielbiam serial "Ja w kapeli" ;D

Derek, to moj maz, ej! ;3 XDDD

do sedna- 'cos swita' to slynne powiedzonko bylego gitarzysty Iron Weasel- Bleeda. :)